ROSA Aurea

ROSA Aurea

Dominicâ Laetare, i. e. IV. Quadrages. sollenni ritu benedicta a Pontifice, comitatô Cardinalibus, in laetitiae signum rosei coloris vestibus indutis, eundô ac redeundô a Capella, manu ferri consuevit, quam is deinde magno alicui Principi, si adsit in Curia Romana, concedit, vel ad alium Regem Principemque, ut eidem Pontifici cum consilio Purpurati Collegii visum fuerit, mittit, ut inter alia factum ab Alexandro III. Ludovico VII. Regi Franciae cum Parisios ad eum venisset. Idem Pontifex, cum Venetiis moraretur in eadem Dominica, indutus sacris vestibus et de consuetudine auream ferens rosam, cum Episcopis et Cardinalibus ad Altare maius (Eccl. S. Marci) processit: et completis Missarum officiis, Rosam, quam detulerat, Duci Venetiarum, in signum gratiae Sedis Apostolicae contulit, ut habent Acta eiusdem Alexandri, apud Baronium. Tradit praeterea Auctor Vitae Urbani V. Ioannam Reginam Siciliae et Petrum Regem Cypri Romam venisse, et cum tunc occurreret Dominica Laetare Ierusalem, in qua consuevit dari per Papam Rosa —— dictam Rosam memoratae Ioannae —— dedisse —— quae more solitô demum cum Cardinalibus et aliis Nobilibus per urbem equitavit etc. Orationes ad benedictionem pertinentes, exhibet Ceremoniale Rom. l. 1. sect. 7. Antiquitus vero solebat haec ceremonia fieri Romae in aEde S. Crucis in Hierusalem, ubi contionem ad Populum habere solebant Pontifices, quorum exemplum sequutus Pius II. rosam postea a se consecratam, Senas natale suum solum misit, cuius locô Sixtus IV. in signum gnetilitii stem matis, quercus aureae ramum Cathedrali Savonae, itidem Patriae suae, transmisit etc. Ritus origo, in incerto; viguisse iam aevô Leonis IX. qui praefuit A. C. 1050. Cencius Camerarius refert, qui etiam Pontificem hunc Monasterio S. Crucis in Lotharingia, in Rosae huius impernsas, certi quiddam imposuisse, scribit. Nec de causa magis liquet, aliis aliam praetexentibus. Rosa verni temporis filia, laetitiae symbolum est: Sed et veteres Christianos rosae imaginem sepulchris incripsisse, in signum fugacis huius ac transitoriae vitae, legimus. Imo iam prisci Romani, in Testamentis suis, sepulchra rosis spargi voluêre, ut in antiquis monumentis scriptum legitur, hâc fere verborum formulâ: Ut quotannis rosas ad monumentum eius deferant. Seu, Ut quotannis tempore Iulii rosae illis ponantur. Seu, Rosâ quotannis ornandum etc. Quam in rem faciunt illa Poetae:

Mirabar celerem fugitivâ aetate rapinam,

Et dum nascuntur, consenuisse rosas.

Sed et rosas olim, in hominis natali praebitas, donatasque, docet vetus Inscr. 636. 12. Plura vide supra, et de Rosa hac Aurea Durandum Rationalis, l. 6. c. 53. n. 8. 9. 10. 11. Petrum Blesensem Serm. 15. Ughellum Italiae Sacrae Tomô I. Paert. I. P. 267. aliosque Auctores, laudatos Car. du Fresne in Glossar. et Macris Fratribus in Hierolex.